ΑΔΟΞΟΙ ΑΝΑΡΤΗΣΗ

Τσαπτερ ΟΥΑΝ.

Εχει βρεξει. Ειναι Δευτερα βραδυ κι αντι να ειμαι καπου εξω οπως θα εκανα σε αναλογη φαση περσυ ή παλιοτερα, ειμαι σπιτι και προσπαθω να διαβασω. Εχω ανοιξει το τζαμι ισα-ισα για να μυριζει το βρεμμενο χωμα. Βεβαια η μυρουδια της βροχης ξεδιπλωνεται σε ολη τη δοξα της οταν βρισκεσαι στο χωριο. Χειμωνιατικο πρωινο στο χωριο, οπου ξυπνας, ανοιγεις το παραθυρο και βλεπεις την απιστευτη θεα, παιρνοντας βαθια παγωμενη ανασα.

Το 2009 ειναι μια ομορφη χρονια, κυριως ηρεμη, μετα απο τις παμπολλες αναταραξεις του '08. Παρολα αυτα νιωθω οτι κατι δεν με αφηνει να ειμαι οσο ευτυχισμενη θα επρεπε. Αλλα πως μπορεις να λες "τωρα ειμαι ευτυχισμενος"; Ξερουμε συνηθως ποτε δεν ειμαστε και κλαιγομαστε. Αλλα το αντιθετο; Οι ανθρωποι ειμαστε απληστοι κι αχορταγοι συνηθως. Παντα κατι θα μας λειπει, παντα απεχουμε ενα βημα απο αυτο που εμεις καθε φορα βαφτιζουμε ευτυχια μας, για να 'χουμε να ελπιζουμε ή να πιπιλαμε την καραμελα της μιζεριας μας. Αυτη τη φορα ομως δεν μπορω καν να βρω ποιο ειναι αυτο το βημα. Ο ψυχισμος μου ειναι τετοιος που πολλες φορες με ξαφνιαζω με το ποσο ευκολα μπορω να βυθιστω στην αχαριστια μου.

Σκεφτομαι αν η ζωη μας θα ηταν καλυτερη ή πιο ευτυχισμενη αν διαγραφαμε τις ασχημες στιγμες μας με καποιον μαγικο τροπο. Οπως στην αιωνια λιακαδα ενος καθαρου μυαλου(ταινιαρα). Καταληγω οτι μαλλον δεν θα ηταν ζωη. Θα ηταν ταινια της Μεγκ Ραηαν. Απλα δεν γινεται να αποκτησουμε εμπειρια/γνωση και να γινουμε καλυτεροι αν δεν κανουμε λαθη(sic). Η' αν δεν φαμε τα μουτρα μας.

Να κανεις λαθη ναι. Η ζωη σου δινει το δικαιωμα αυτο, να κανεις λαθη και να μπορεις να παλεψεις για να τα διορθωσεις μετα. Μπορει να μην καταφερεις τιποτα αλλα εχεις το δικαιωμα να προσπαθησεις.
Να φας τα μουτρα σου ναι. Να κανουν αλλοι λαθη πανω σου. Πανω στην καρδια σου, στην εμπιστοσυνη σου, στη ζωη σου. Ο καθενας εμπιστευεται σε καθε τομεα της ζωης του(ερωτικο, επαγγελματικο, φιλικο) καποια ατομα. Αυτα τα ατομα εχουν κι αυτα δικαιωμα στα λαθη. Και θα το ασκησουν καμια φορα. Πανω σε σενα. Σε μενα. Αλλα δεν ειναι αυτο το σημαντικο. Το σημαντικο ειναι οτι εσυ ειχες τα κοτσια να τους εμπιστευτεις και να εκθεσεις τον εαυτο σου στην πιθανη λανθασμενη κινηση τους.

Τσαπτερ ΤΟΥ.

Love is all around us?
"Μα την αγαπαω", "τιποτα δεν εχει αξια χωρις αυτον", "αναπνεω για αυτην", "μοιραζομαστε τα παντα" κι αλλες τετοιες δηλωσεις αυταπαρνησης... Και καθε φορα που νιωθουμε οτι το αντικειμενο του ποθου μας το διεκδικει αλλη υπαρξη ή απειλειται με απομακρυνση, πεφτουμε πανω να του βγαλουμε τα ματια. Κι αυτουνου και της αλλης υπαρξης. Κτητικοτητα. Εγωισμος. Τον/την θελουμε για μας. Για παρτη μας μονο. Το καλυπτουμε με την κλασσικη ατακα "ναι, γιατι κανεις δεν θα σ'αγαπησει/δεν θα σε κανει τοσο ευτυχισμενο/η οσο εγω" και ειμαστε οκ. Ειναι ετσι ομως; Θα παραδεχομασταν ποτε οτι ισως αυτος θα ηταν πιο ευτυχισμενος με καποιον αλλον ανθρωπο; Θα ειμασταν χαρουμενοι και θα μας αρκουσε να τον βλεπουμε στην αγκαλια ενος αλλου/μιας αλλης, επειδη εκει θα ηταν η ευτυχια του και το μελλον του; Εχω φτασει μια φορα σε σημειο να το σκεφτω αυτο και να το πιστεψω. Οταν εχεις μαλιστα πληγωσει πολυ τον αλλον, φτανεις πιο ευκολα στο σημειο αυτο. Αλλα δεν νομιζω να το εννοουσα. Δεν νομιζω κανεις να το εννοει. Πρεπει να φτασεις τον εγωισμο σου στο -200 για να το καταφερεις αυτο. Παντως θα ηταν απιστευτο συναισθημα. Υπαρχει ομως;

Tα ζωα(επιρροες Θεμη) παρουσιαζουν απιστευτο σθενος και πυγμη στην υπερασπιση του συντροφου τους. Σε πολλα ειδη οταν το θηλυκο το πλησιασει αλλο αρσενικο γινεται σφαγη για τα ματια της. Και δεν θα γινει στους ανθρωπους; Που οσο και να το κανεις, οι πειρασμοι εντοπιζονται σε απειρα σημεια. Και υπαρχει και ο ερωτας, περαν του απλου αναπαραγωγικου ενστικτου. Αρα τεινω να πιστεψω οτι το μικροβιο της κτητικοτητας ειναι στα γονιδια μας. Δεν υπαρχει ελπιδα. Σκαω και παω να διαβασω Παπαηλια.